Το ανθρώπινο είδος – που ζει εδώ κάτω και που μόνο αυτό, απ' όλα τα υπόλοιπα είδη, είναι προικισμένο με διάνοια και με Νου – ποτέ δεν έλαβε από το Θεό άλλη δωρεά πιο επιθυμητή απ' αυτή την Τέχνη της Ενατένισης. Τίποτε πιο ενδεδειγμένο για τη σωτηρία των ψυχών. Πιο κατάλληλο για την απόκτηση της αθανασίας. Που να επιτρέπει καλύτερα στο Νού του ανθρώπου, αντιστοίχως προς τη φύση, ν' ανέλθει πλησιέστερα προς τη Θέωση. Είναι το υπέρτατο αντικείμενο της μακαριότητας, που οι ελληνες αποκαλούν τέλος ή -αν θέλετε- απώτερο τέρμα, τελικό αντικείμενο ή πέρας, το οποίο μας επιτρέπει να ζούμε πάντοτε με ησυχία και ανεμπόδιστη επιτυχία, χωρίς να στερηθούμε τίποτε από την ευτυχία.
Μέσω κάποιων συμβόλων, με μεγάλη τέχνη κι έχοντας εγκαταλείψει κάθε τι το γήινο, συλλέγουμε τη μορφή της μορφής, μέχρι ν' ανέλθουμε στην πρώτη μορφή, που είναι κάθε μορφή αλλά και χωρίς μορφή. Ετσι κατανοούν οι Καμπαλιστές εκείνη τη θεία τάξη της Γένεσης: “Η Γη ας παράγει ψυχή ζώσα κατά το είδος της” (Γεν. 1.24), δηλαδή κατά τη θεία ιδέα, που είναι η Γη εκείνων που ζουν εντός της αρετής του Ζώντος Θεού, ο Οποίος διαχέει τη Ζωή αυτή δια του ονόματος Αδωνάι, ώστε να γνωρίζετε – κατά τη μαρτυρία του Ιησού (του Ναυή), “ότι ο Ζων Θεός βρίσκεται ανάμεσά σας και εκμηδενίζει τις ενάντιες δυνάμεις μπροστά στα μάτια σας”. Το ίδιο διαβάζουμε και στο δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου Πύλη του Φωτός(Sha'ar 'Orah).
Συνεπάγεται ότι κάθε τι που έχει ζωή τείνει από ένστικτο προς τα άνω, ενώ ό,τι κάνει τη ζωή να κυλά, τείνει προς τα κάτω. Πράγματι σ΄αυτόν τον αισθητό κόσμο, κάθε τι το μικτό – Μουρκάμπ – συνίσταται από τέσσερα Στοιχεία, είτε στερείται ψυχής που παράγει την κίνηση που επιτρέπει τη μετακίνηση στον χώρο. Είτε κείται ακίνητο και αναπαύεται, όπως η πέτρα ή ο σίδηρος. Είτε φυτρώνει και αυξάνει σαν τα φυτά και τα χόρτα. Είτε κινείται μετακινούμενο στον χώρο. Είτε ζει σαν τα ζώα ή τα όστρακα. Είτε ακόμη ομιλεί με λογική όπως ο άνθρωπος. Οι λόγιοι μας συνήθιζαν ν' αποκαλούν τις καταστάσεις αυτές – σύμφωνα με τις διδασκαλίες τουβιβλίου Πνεύμα Χάριτος (Ruah Hen) – βασίλειο ορυκτό, φυτικό, ζωικό και ανθρώπινο.
Ολα αυτά τα όντα με τον τρόπο τους στρέφονται προς τον Ουρανό, σαν να αυξάνουν τη δύναμή τους στη θέα του και ακολουθούν αυτόν στη συμπεριφορά τους. Ετσι βλέπουμε τα πάντα, από τις χαμηλότερες κοιλάδες έως τα υψηλότερα όρη, να στρέφονται προς τον ουρανό, όπως τραγουδά ο ψαλμωδός: “Ανεβαίνουν τα όρη και κατεβαίνουν οι πεδιάδες”(Ψαλμ. 103.8).
Στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ (26.3) η θάλασσα υψώνει τα κύματά της. Αισθανόμαστε την πνοή του ανέμου να υψώνεται από τα σπήλαια. Στο βιβλίο του ιδίου Προφήτη, ο Κύριος της Φύσης κάνει να ξεσπάσει θύελλα. Τέλος βλέπουμε να ανέρχεται κάθε τι φλογισμένο. Πράγματι στο βιβλίο των Κριτών (6.21) η φωτιά ανέρχεται από την πέτρα. Συνεπώς, εξοχότατοι, αντιλαμβάνεσθε ποια είναι η δύναμη του πνεύματός σας.
Εξ ανάγκης είμαστε υποχρεωμένοι ν' αναγνωρίσουμε ότι όσο περισσότερο ευγενούς φύσης είναι κάτι, τόσο περισσότερο ευχαριστείται να κατακτά μια θέση υψηλότερη. Ετσι ο σπόρος του σίτου, μόλις πέσει στη γη, δεν σταματά ούτε στιγμή την προσπάθεια να διαπεράσει το χώμα και, εξερχόμενος από τους κόλπους της γης, υψώνει το βλέμμα του κι απολαμβάνει τον αέρα του ουρανού. Το ίδιο ισχύει και για τα μέταλλα. Το πλέον γενναιόδωρο, εξαχνωμένο δισ της Αλχημείας, υψώνεται αναβράζοντας ως πνεύμα, ώστε το υψηλότερο να φαίνεται όλο και αγνότερο.
Ετσι λοιπόν, αυτά που βρίσκονται εδώ κάτω τα αποκαλούμε χλωμά και άγονα και τα θεωρούμε ρημαγμένα από την ποταπότητα, ενώ αυτά που βρίσκονται εκεί πάνω λάμπουν από λευκότητα και τ θαυμάζουμε ως κοσμήματα ανέιπωτης ωραιότητας και τα εγκωμιάζουμε. Είναι δε ομόψυχη γνώμη, ότι η επιδεξιότητα της φύσης γεννά μέσα στα αδρανή, φυτικά ή ζωικά πράγματα διαθέσεις εξυψωτικές.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΚΑΜΠΑΛΆ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΥΡΙΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου