“...Ενα σκουρόχρωμο γλοιώδες χνάρι οδηγούσε από την ανοιχτή πόρτα του λουτρού προς την πόρτα του χολ και από κει στο γραφείο, όπου είχε σχηματιστεί μια αποκρουστική λιμνούλα. Κάποιος είχε κοντοσταθεί να γράψει εκεί μ' ένα μολύβι, με φοβερό χέρι τυφλού, σ' ένα κομμάτι χαρτί φρικιαστικά λεκιασμένο σαν από τα ίδια τα δάχτυλα που είχαν γράψει βιαστικά τις λέξεις. Στη συνέχεια τα χνάριαοδηγούσαν στον καναπέ κι εκεί τέλειωναν με ακατανόμαστο τρόπο.
Δεν μπορώ και δεν τολμώ να περιγράψε εδώ τι ήταν εκείνο που υπήρχε στον καναπέ. Αλλά μπορώ να σας πω τι έμαθα καθώς διάβαζα με ανατριχίλες το λεκιασμένο, γλοιώδες χαρτί πριν ανάψω ένα σπίρτο και το κάνω στάχτη. Τι διάβασα πνιγμένος στον τρόμο, ενώ η σπιτονοικοκυρά και οι δύο μηχανικοί έτρεχαν σαν τρελοί για να φύγουν από εκείνο τον εφιαλτικό χώρο και να ξεφουρνίσουν με σχεδόν άναρθρα λόγια στο κοντινότερο αστυνομικό τμήμα τα όσα είχαν δει.
Οι απαίσιες λέξεις φάνταζαν σχεδόν απίστευτες σ' εκείνο το χρυσαφένιο ηλιόφωτο, με την οχλοβοή της κυκλοφορίας να φτάνει εκκωφαντική από τη γεμάτη κόσμο Δέκατη Τέταρτη οδό. Ωστόσο ομολογώ ότι τότε τις πίστεψα. Το κατά πόσο τις πιστεύω και τώρα, ειλικρινά δεν ξέρω. Υπάρχουν πράγματα που είναι καλύτερα να μην τα συλλογίζεται κανείς, και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι μισώ τη μυρωδιά της αμμωνίας και μου έρχεται σχεδόν λιποθυμία όταν νιώθω να με αγγίζει έστω και μια ανάσα κάπως ασυνήθιστα πιο δροσερό αέρα.
“Το τέλος μου έφτασε”, έγραφε σ' εκείνο το αναγουλιαστικό χαρτί. 'Δεν υπάρχει άλλος πάγος – ο άνθρωπος που τον έφερνε με είδε και το έβαλε στα πόδια. Η θερμοκρασία μου ανεβαίνει σταθερά με το κάθε λεπτό που περνά, και η σάρκα μου δεν μπορεί ν' αντέξει άλλο. Φαντάζομαι να θυμάσαι τα όσα είπα για τη θέληση και τα νεύρα και τη συντήρηση του σώματος όταν τα όργανα πάψουν να λειτουργούν. Ηταν μια καλή θεωρία, αλλά το πράγμα δεν μπορούσε να διατηρηθεί επ' άπειρον. Σημειώθηκε ένας βαθμιαίος εκφυλισμός που δεν τον είχα προβλέψει. Ο δρ Τόρρες το ήξερε, αλλά το σοκ τον σκότωσε. Δε μπόρεσε ν' αντέξει σ' αυτό που έπρεπε να κάνει. Βλέπεις, είχε χρειαστεί να με μεταφέρει σ' έναν παράξενο, σκοτεινό χώρο πριν δώσει βάση στο γράμμα μου και με ξαναφέρει πίσω. Αλλά άργησε, και τα όργανα δεν μπορούσαν να ξαναδουλέψουν μετα. Ετσι αναγκάστηκα να το κάνω με τον τρόπο μου – με τεχνητή συντήρηση γιατί βλέπεις είχα πεθάνει εκείνη τη φορά δεκαοκτώ χρόνια πρίν.”
ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΤΟΥ ΔΡΟΣΕΡΟΣ ΑΕΡΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ LOCUS 7
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΑΛΑΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου