Τ' αγάλματα που μας κοιτάνε από τις μορφές μνημειακών κτιρίων
δεν νιώθουν ίλιγγο ποτέ;
Ή μήπως κι εκείνα αναλογίζονται
αν έχουμε ίλιγγο στο έδαφος εμείς
που τα κοιτάμε προς τα πάνω;
Άραγε τ' αγάλματα
νιώθουν ίλιγγο σαν άνθρωποι
ή σαν αγάλματα;
Η ηδονή των παρατάσεων
εκδ. Διάττων
2 σχόλια:
Μ' αρέσει η αίσθηση του ιλίγγου... Μου φαίνεται προκλητική... Γιατί θυμίζει πως φοβόμαστε το ύψος και την πτώση, τη νίκη και την αποκαθήλωση... τουλάχιστον εμένα αυτό μου φέρνει στο μυαλό...
Αναρωτιέμαι για τη σύνδεση με τη μουσική, που έτσι κ αλλιώς με πήγε μια βόλτα... Μόνο σκόρπιες λέξεις μου έρχονται στο μυαλό...τόσο γεμάτες, τόσο αυτόφωτες... Εναλλαγή, ίλιγγος, έρπομαι, φόβος, θάνατος, μεταμόρφωση...
Την καλησπέρα μου Παρείσακτε!
ΟΤΑΝ ΠΡΩΤΟΑΚΟΥΣΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΟΥ ΕΦΕΡΕ ΣΤΟ ΝΟΥ ΕΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΠΟΥ ΑΚΟΥΓΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΦΡΑΝΤΙΚ ΤΟΥ ΠΟΛΑΝΣΚΙ. ΕΚΕΙ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΣΚΗΝΗ ΠΟΥ Ο ΧΑΡΙΣΟΝ ΦΟΡΝΤ ΚΡΕΜΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΥΔΡΟΡΟΗ ΣΤΟ ΚΕΝΟ. ΑΥΤΟΙ ΗΤΑΝ ΟΙ ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΕΛΗΞΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΙΛΙΓΓΟ. ΑΣΤΕΙΟ Ε?
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ
Δημοσίευση σχολίου